Zum lache

Si finde s zämesi so guet.

Doch leider – d fantasie, die rueht.

Si diskutiered lang veruss.

Si fassed aber kei entschluss.

Si lönd sech eifach so la gah.

Si wüssed nid, was mache.

Do schloot där eint dä näggel a.

Jetzt händ si öppis z lache.

Si ziend glangwiilet umenand.

Si inschpiziered än heftlischtand.

Där einti redt vo fründschaftsbruch.

Där zwöit verhunzt än wärbeschpruch.

Die andre mached sech nüüt druus.

Si wüssed nid, was mache.

Do schtolperet där eint über s trottoir uus.

Jetzt händ si öppis z lache.

S wird langsam dunkel, d nacht bricht ie.

Mer gseht si wiiter umezie.

Si halte da, si halte det.

S wird langsam chüel, s wird nid vil gredt.

Mer weiss ja gnau, wie s mit eim schtaht.

Si wüssed nid, aws mache.

Do riisst äm einte d hosenaht.

Jetzt händ si öppis z lache.

Si hocke schliesslech ine beiz.

Doch das hät au ken bsundre reiz.

Där eint schtudiert luut amne witz.

Doch das haut niemert vo dä sitz.

Dänn d würkig isch im lärm verpufft.

Si wüssed nid, was mache.

Do entwiicht äm einte gärigsluft.

Jetzt händ si öppis z lache.